ในโลกปัจจุบัน เทคโนโลยีต่างๆถูกพัฒนาและก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วในยุคก่อนนั้นแทบจะเทียบกันไม่ติด ทั้งอาวุธ หรือแม้กระทั่งความสามารถของผู้นำ

แต่ปัญหาเรื่องความเหลื่อมล้ำทางชนชั้นในสังคมก็ยังไม่มีการพัฒนาแม้แต่น้อย

“ เฟยหง นี่แกทำงานประสาอะไรของแก ทำงานชุ่ยๆแบบนี้อย่าทำซะดีกว่า ฉันไล่แกออก!!! ไปเก็บข้าวของของแก ออกไปจากบริษัทฉันซะ ก่อนที่ฉันจะเตะโด่งแกออกไป!! ”

“ ตะ..แต่หัวหน้าเรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดขอผมนะโม่เทียน นายก็ช่วยอธิ— ”

“ เฟยหง ทำงานผิดพลาดก็ต้องยอมรับ ฉันไม่ได้มีเอี่ยวกับงานส่วนนี้อย่าดึงฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย ทำผิดก็ยอมรับผิดซะ... ”

ชายหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ทั้งสีหน้าและการกระทำของคนที่ไว้ใจที่สุด นี่สินะ ความรู้สึกของการโดนหักหลัง

ชายหนุ่มเพียงก้มหน้าเก็บข้าวของออกจากบริษัทท่ามกลางเสียงหัวเราะขบขันของใครหลายๆคน

“ ฉันจะจำวันนี้ไว้ พวกแกต้องชดใช้ โดยเฉพาะแก โม่เทียน!!! ”

เฟยหง ได้แต่ก่นด่าภายในใจก่อนจะออกจากบริษัทมุ่งหน้ากลับห้องเช่า

“ เฟยหง ค่าห้องเดือนนี้เมื่อไหร่จะจ่าย? นี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ ถ้านานกว่านี้ฉันคงต้องให้เธอออกแล้วนะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!! ”

ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นห้องด้วยพลังงานชีวิตที่แทบจะหมดลงเต็มที แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ยังยืนหยัดและสู้ต่อไปได้ก็คือ

“ ป๊ะป๋า ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ ทำไมวันนี้ ป๊ะป๋า เลิกงานเร็วจังเลย ”

เสียงของเด็กสาววัยแก่นแก้วอายุราวๆ 14- 15ปี ทำให้ชายหนุ่ม ผู้เป็นพ่อราวกับว่าได้รับพลังงานชีวิตใหม่อีกครั้ง

“ ป๊ะป๋า เลิกงานเร็วก็เพื่อมาหาลูกจ๋าไง แล้ววันนี้อยู่แต่ในห้องเบื่อไหม? พ่อขอโทษนะที่ไม่สามารถส่งลูกไปเรียนเหมือนกับคนอื่นๆได้ พ่อ.. ”

เฟยหง กล่าวพลางลูบหัวผู้เป็นลูกด้วยความรู้สึกผิด

“ ป๊ะป๋าพูดอะไรแบบนั้นเล่า ขอแค่มีป๊ะป๋าอยู่ด้วย อะไรก็ไม่สำคัญทั้งนั้นแหละ หนูต้มมาม่าเอาไว้แล้ว ป๊ะป๋ามากินด้วยกันเร็ว เดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน แล้วมันไม่อร่อย ”

“ กินก่อนเลย พอดีป๊ะป๋ายังไม่หิว ” 

เฟยหงกล่าวขึ้น แต่ผู้เป็นลูกสาวกลับทำหน้ามุ่ยใส่ เป็นภาพที่ชวนให้เอ็นดูแล้วก็ตลกไปอีกแบบ

“ อย่ามาโกหกหนูนะ หนูรู้ว่าป๊ะป๋าโกหก อย่ามาเนียนนะ หนูเก่ง หนูรู้ มากินด้วยกันได้เเล้วป๊ะป๋า ”

เด็กสาวจูงมือผู้เป็นพ่อไปนั่งกินมาม่าด้วยกัน...ทั้งสองต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดถึงแม้มันจะเป็นช่วงสั้นๆก็ตามที

ผู้เป็นลูกเผลอหลับไปในตักของผู้เป็นพ่อ เฟยหงอุ้มลูกสาวมานอนบนเตียง ก่อนที่ตัวเองจะเดินเข้าไปในห้องน้ำและร้องไห้ออกมา

“ โถ่เว้ย!!! ทำไม ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับพวกเราด้วย พวกเราไปทำอะไรผิดมากมารึไง ไอ้พระเจ้าเฮงซวย ไหนว่าทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วไง แล้วทำไมไอ้พวกชั่วมันถึงได้ดีกันหมด ถ้าเป็นคนดีแล้วไม่ได้ดีมันจะไปมีความหมายอะไร ”

เพล้ง!!!

เฟยหง ต่อยกระจกจนเกิดรอยร้าวหยาดเลือดที่ไหลรินออกมาจำนวนมากแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแต่อย่างใด

ขณะนั้นเสียงปริศนาก็ได้ดังขึ้นภายในหัวของ เฟยหง

“ อยากจะลองดูโชคชะตาแบบใหม่ไหมล่ะ? ”

ชายหนุ่มแสดงสีหน้าตกตะลึงไปชั่วขณะ

“ แกเป็นใคร แล้วเข้ามาพูดในหัวของฉันได้ยังไง!! ”

“ ก็คนที่นายด่าว่าเฮงซวยไง? อย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว เฟยหง อายุ 37 ปี จบจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง สายปกครอง แต่เลือกงานไม่ตรงกับสายที่เรียน แต่งงานเมื่อวัน 8 เดือน 7 ปีxxx มีลูกสาว 1 คนชื่อ เฟยเฟย ภรรยาเสียชีวิตประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ญาติฝ่ายตัวเองและฝ่ายภรรยา ตัดหางคุณปล่อยวัด จนกระทั่งล่าสุด ถูกเพื่อนร่วมงานหักหลังเรื่องโปรเจกต์งาน แบบนี้มันเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดตามประสามนุษย์ใช่ไหม? แต่ก็เอาเถอะ ว่าไงอยากจะลองเปลี่ยนแปลงโชคชะตาดูไหมล่ะ? "

" พระเจ้าอย่างงั้นเหรอ? มีตัวตนอยู่จริงๆสินะ!! "

เฟยหง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยในน้ำเสียงที่สื่อออกมา

" หืม? หายากนะเนี่ยที่ไม่แสดงอาการอะไรออกมา ได้รับการติดต่อจากพระเจ้าทั้งทีนะ งั้นเดี๋ยวผมจะไปแสดงตัวให้นายเห็นเองก็แล้วกัน "

เกิดประกายแสงสว่างขึ้นภายในห้องน้ำหลังจากประกายแสงหายไป ก็ปรากฏเด็กตัวเล็กๆเลือนผมสีเงินนัยน์ตาสีทอง ถือคำภีร์ขนาดใหญ่บนมือ

" เด็กอย่างงั้นเหรอ? "

เฟยหงกล่าวขึ้นแต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจแต่อย่างใด

" จะเรียกยังไงก็ได้ ผมจะปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของ ผู้หญิง เด็ก คนชรา หรือ จะเป็นรูปลักษณ์นี้ก็ได้นะ "

รูปลักษณ์ของพระเจ้าค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่ เฟยหง คุ้นเคยรวมถึงยังเป็นรักแรกและรักสุดท้ายก่อนที่เธอจะจากไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เฟยหงพุ่งตรงเข้าไปพร้อมกับกระชากคอเสื้อของพระเจ้าในรูปลักษณ์ของภรรยาตน

" หยุดได้แล้วไม่อย่างงั้นฉันจะอัดแกซะ มันสนุกมากนักรึไงห้ะ!!! ถ้าแกยังไม่หยุด "

" ค้าบ ค้าบ รับทราบ ผมคงเล่นแรงเกินไป "

พระเจ้าค่อยๆปรับเปลี่ยนตัวเองเป็นรูปลักษณ์เช่นเดิม

" แล้วสรุปจะลองดูกับโชคชะตาแบบใหม่ไหมล่ะ? ว่าไง? "

พระเจ้ากล่าวราวกับว่ารู้คำตอบของเฟยหง อยู่แล้ว แต่ก็ยังจะถาม

" ไหนๆมันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ฉันจะยอมเล่นไปตามเกมของแกก็ได้!!! "

เฟยหงกล่าวขึ้นอย่างไม่แยแส

" คำขอเสร็จสิ้น ขอให้โชคดีในโลกใบใหม่นะครับ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องกังวล เรื่องลูกสาว คุณสามารถกลับมาได้ตลอดเวลา ตราบใดที่คุณยังไม่ตายละก็นะ!!! แต่ว่าเพื่อความสบายใจของคุณ ผมจะให้ลูกสาวตัวน้อยของคุณตามไปด้วยแล้วกัน "

ประกายแสงสีขาวค่อยๆห่อหุ้มเฟยหงและเฟยเฟยก่อนที่ทั้งสองจะหายไปพร้อมกับกลุ่มก้อนแสงสว่าง

“ แต่ว่านะ ผมได้มอบของขวัญชดเชยให้คุณไปแล้ว..ของขวัญชิ้นนั้นคุณจะใช้มันยังไงก็ขึ้นอยู่กับตัวคุณ....”

เด็กหนุ่มในรูปลักษณ์ผมสีเงิน นัยน์ตาสีทองกล่าวขึ้นกับตนเองพลางยกยิ้มก่อนที่จะ ค่อยๆสลายจางหายกลายเป็นแสงหายไป...

จบตอน