บทนำ

เคยมีคำกล่าวว่า

"สถานที่ที่มืดมิดที่สุดของขุมนรกถูกสงวนไว้สำหรับผู้ที่ยังรักษาความเป็นกลางในช่วงยามวิกฤตทางศีลธรรม"

(อ่า...ทำไมเราดันนึกถึงประโยคแบบนั้นในตอนนี้กันนะ?)

เด็กหนุ่มครุ่นคิดในใจพลางก้าวเดินอย่างช้าๆไปตามถนนอันมืดมิดในตัวเมืองที่ซึ่งปกติจะคับคั่งไปด้วยผู้คนในเวลากลางวันและมีเสียงอึกทึกจากบ้านเรือนแม้จะเป็นเวลากลางคืน เมืองที่ห้างแห่งหนึ่งสามารถใช้ไฟฟ้าได้มากกว่าทั้งจังหวัดเป็นเมืองซึ่งมีสถานที่ท่องเที่ยวโด่งดังด้านความสวยงามระดับโลกและมีแสงสีเฉิดฉายอยู่เสมอ แต่ทว่าในเวลานี้เมืองแห่งนี้กลับเงียบงันเหมือนป่าช้าที่อยู่ในหมู่บ้านชายขอบอันห่างไกลไร้ซึ่งเสียงรถยนต์ไร้ซึ่งเสียงผู้คนไร้ซึ่งเสียงสัตว์หรือแมลงใดๆจะมีก็เพียงแต่เสียงลมฝนที่ซัดสาดเข้ากระทบกระจกอาคารโดยรอบอย่างต่อเนื่องเป็นจังหวะ

'นี่มันดึกแค่ไหนแล้วนะ..แล้วนี่เรากำลังเดินไปที่ไหนกันแน่?'

ฉับพลันบรรยากาศโดยรอบก็เกิดความหนาวเย็นจนลมหายใจของเด็กหนุ่มกลายเป็นไอควัน และมีม่านหมอกสีขาวขุ่นเข้ามาปกคลุมทั่วทั้งพื้นที่จนทึบรวมถึงบดบังทัศนวิสัยต่างๆเสียงฝนตกกระทบหลังคาและเสียงน้ำที่หล่นไหลลงมาเป็นเหมือนเสียงดนตรีที่ให้จังหวะน่าขนลุกในเวลาที่เงียบสงัดเช่นนี้ เมื่อหมอกเริ่มจางลงท่ามกลางพายุฝนที่พัดกระหน่ำก็ได้ปรากฏประตูหินบานคู่สีดำนิลขนาดใหญ่มหึมาที่บานประตูมีภาพสลักนูนสูงเป็นรูปเทพเทวาที่ไม่รู้จักนาม สลักภาษาที่อ่านไม่ออกและสลักสัญลักษณ์ต่างๆที่ดูแล้วไม่เข้าใจ 

'...นี่ถึงเวลาแล้วเหรอ...' เด็กหนุ่มเอ่ยปากถามอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกท่ามกลางเสียงฝนที่กำลังตกลงมากอย่างต่อเนื่องรอบตัวเขา

(.........)

'...ผมต้องเข้าไปในประตูนั้นสินะ...' เด็กหนุ่มถามซ้ำพลางเอามือทั้งสองทาบอกตัวเองตามสัญชาติญาณระวังภัยของร่างกาย

(.........)

'เหรียญกษาปณ์เก่าๆกับปิ่นปักผมสีทอง..อาจารย์แน่ใจแล้วเหรอครับว่านี่คือทั้งหมดที่ผมต้องการ?'

เด็กหนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความกังวลใจพร้อมหันหน้ากลับไปหา บางสิ่ง ซึ่งกำลังยืนกางร่มให้อยู่ด้านหลัง เขารู้ดีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวลังเลแต่เมื่อต้องมายืนอยู่ต่อหน้าบัญชรทวิภพที่จะนำไปสู่นรก ความหวาดกลัวและคำถามมากมายก็ได้เข้าครอบงำจิตใจของเด็กหนุ่มจนไม่กล้าก้าวเดินออกไปเมื่อรู้ว่าสถานที่ซึ่งอยู่หลังประตูบานนั้นคือที่ไหน

'จงกล้าหาญ..จงเข้มแข็งและกล้าหาญ อย่ากลัวเลยเพราะชะตาของเจ้าถูกลิขิตให้เป็นผู้พิชิตเกมยักษา'

บางสิ่งที่อยู่ด้านหลังนั้นพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนพร้อมกับเเตะไปที่ไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆเพื่อเรียกขวัญกำลังใจให้กลับมา

'เเห่ะๆขอบคุณนะครับอาจารย์ เพราะว่าแค่เริ่มต้นผมก็ต้องใช้ความกล้าอย่างมากแล้วล่ะ'

เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าฮึดหนึ่งเพื่อเป็นสัญญาณให้ตัวเองก้าวขาออกมาข้างหน้าอย่างแรงแล้วเดินลุยฝ่าพายุฝนผ่านไปที่ประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าแม้ว่าร่างกายกำลังสั่นสะท้านและฟันกรามกัดกันแน่น แม้ว่าต้องกำมือจนเจ็บนิ้วเพื่อคงสติไว้ไม่ให้ตัวเองวิ่งเตลิดหนีไป แต่ว่าหัวใจที่สูบฉีดไฟแห่งความกล้าให้แก่จิตใจที่มีความเสียสละอันเปี่ยมล้นนี่แหละจึงทำให้เขาเป็นผู้ถูกเลือกเพื่อไปทำภารกิจครั้งนี้ นี่ไม่ใช่การบอกลาแต่เป็นคำสัญญาที่หนักแน่นแม้ตัวของเด็กหนุ่มเองจะรู้ดีว่าเขาอาจจะไม่ได้กลับมาพบกับอาจารย์ของเขาอีกเลยก็ตาม

'มนุษย์มักกลัวสิ่งที่ไม่รู้แต่เหมือนว่าเธอกับฉันเราจะรู้จักกันเป็นอย่างดีสินะ..' เด็กหนุ่มกล่าวถ้อยคำออกมาเมื่อเขามาหยุดยืนอยู่ต่อหน้าบานประตู และมันก็ค่อยๆเปิดอ้าออกมาโดยอัตโนมัติเพื่อตอนรับแขกผู้มาเยือนจากต่างภพภูมิที่ยังมีชีวิตอยู่ นี่เป็นทางเข้าเพียงหนทางเดียวเท่านั้นและมันไม่ใช่ทางออก ไม่มีทางที่เทพเทวาองค์ใดหรือปีศาจตนใดจะสามารถใช้ประตูสู่นรกภูมินี้กลับออกมาจากข้างในได้ เพียงแค่เด็กหนุ่มมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูร่างกายของเขาก็แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวอันท่วมท้นเหมือนกับกำลังถูกตัดแยกเป็นชิ้นๆด้วยเคียวคมและถูกแทงทะลุด้วยหลาวเหล็ก แต่เด็กหนุ่มก็ผลักไสความกลัวออกและก้าวเดินเข้าไปยังดินแดนทุคติพร้อมกับประตูที่ปิดตามหลังมาอย่างช้าๆ

'แม้ว่าเจ้าจะรอดจากแดนยมโลกไปได้แต่การทดสอบของจริงจะรอเจ้าอยู่ในเกมยักษาขอให้เจ้าปลอดภัยนะบาเบล...'

-จบบทนำ-