10 ปีที่แล้ว

ตอนนั้นจามรกับจิตรากำลังเดินดูคนงานพากันเก็บส้มในไร่เพื่อที่จะนำไปส่งให้กับโรงงานผลิตน้ำส้มที่เคยส่งประจำ เพราะทางโรงงานสั่งออเดอร์เข้ามาเมื่อวาน

ทว่าขณะที่ทั้งสองเดินอยู่ก็มีใครคนหนึ่งโผล่มาจากทางหนึ่งของไร่ คนๆ นั้นก็คืออานนท์ที่เป็นเจ้าของไร่ส้มที่อยู่ใกล้กันนั่นเอง อีกฝ่ายเป็นเพื่อนของจามรแต่ชอบตั้งตัวเป็นศัตรูคู่แข่งกับไร่ส้มภาณุพันธ์

แล้ววันนี้ก็น่าจะมาหาเรื่องจามรอีกเช่นเคย

‘อย่าเพิ่งรีบเก็บส้มจนหมดไร่ล่ะ’ เขาว่า

‘ทำไมวะ ข้าจะเก็บส้มหมดไร่แล้วมันหนักส่วนไหนของเอ็งเหรอ หา! อ้อ แล้วนี่เอ็งจะมาหาเรื่องอะไรข้าอีกล่ะ’ จามรถามอย่างไม่พอใจ

อีกฝ่ายหัวเราะหึๆ ก่อนจะบอกว่า

‘ข้าแค่อยากจะมาบอกเอ็งว่าเอ็งไม่ต้องสั่งให้คนงานของเอ็งเก็บส้มจนหมดไร่หรอกนะ เพราะไม่รู้ว่าเอ็งจะต้องเอาส้มไปส่งขายที่ไหน แล้วใครเขาจะรับซื้อส้มของไร่เอ็ง’

‘ไอ้นี่ถามโง่ๆ ข้าก็เอาไปส่งขายที่โรงงานผลิตน้ำส้มเจ้าเดิมที่ข้าเคยเอาไปส่งสิวะ ทางนั้นเขาให้ราคาดีโว้ย’

‘แต่ครั้งนี้ทางโรงงานผลิตน้ำส้มที่เอ็งเคยเอาส้มไปส่งขายให้เขา เขาคงจะไม่ต้องการส้มของไร่เอ็งแล้วละ’ อานนท์พูดจบก็ยิ้มเยาะ

‘เอ็งหมายความว่ายังไงวะ’

‘ก็ข้าขายให้โรงงานนั้นแค่ลังละพันสี่ ทางโรงงานเขาก็เลยรีบรับซื้อไว้ทันที เพราะเห็นว่ามันราคาดี เขาบอกว่าเอ็งขายส่งให้เขาราคาแพ๊งแพง ฮ่าๆๆ’ พูดพร้อมกับหัวเราะราวกับสะใจมาก

หมายความว่าอานนท์เอาผลผลิตส้มในไร่ของตนเองส่งให้ทางโรงงานนั้นโดยตัดราคาให้ถูกกว่าจามรนั่นเอง

‘เอ็งว่าอะไรนะ ไอ้อานนท์’ จามรโกรธจนตัวสั่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปต่อยอีกฝ่าย

ทว่าจิตราเอื้อมมือมารั้งเขาเอาไว้ พลางพูดห้ามปรามสามี

‘ใจเย็นๆ นะจ๊ะพี่จามร อย่ามีเรื่องมีราวกันเลย ฉันขอร้องละ’

‘แม่จิตรา เอ็งไม่เห็นเหรอว่ามันแย่งลูกค้าประจำของเราไป แล้วแบบนี้เอ็งจะให้พี่ทนอยู่ยังไงได้ฮึ!’ ผู้เป็นสามีว่า

อานนท์โบกมือไปมา

‘โอ๊ะๆ เอ็งพูดผิดแล้วไอ้เพื่อนรัก ข้าไม่ได้แย่งลูกค้าประจำของเอ็งสักหน่อย ข้าแค่คิดราคาส้มของไร่ข้าถูกหน่อยก็เท่านั้นเอง’

‘ข้าไม่ใช่เพื่อนรักของเอ็งโว้ย แล้วเราก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน มีเพื่อนที่ไหนกันวะ มาตั้งตัวเป็นคู่แข่งกับเพื่อน มาแย่งลูกค้าประจำของข้าไปอีกต่างหาก แบบนี้มันไม่ได้เรียกว่าเพื่อนหรอก’

‘ใจเย็นๆ ของแบบนี้มันอยู่ที่ใครดีใครได้ อีกอย่าง ส้มที่ไร่ของข้ากับส้มที่ไร่ของเอ็งมันคนละสายพันธุ์โว้ย ทางโรงงานผลิตน้ำส้มเขาคงเบื่อส้มเขียวหวานแล้วมั้ง เขาก็เลยเลือกส้มสายน้ำผึ้งแทน’

‘ไม่จริง ถ้าเอ็งไม่ตีราคาถูกให้เขา เขาก็คงไม่รับซื้อส้มเน่าๆ ของไร่เอ็งหรอก ใครๆ ก็รู้ว่าส้มในไร่ของเอ็งมันเน่าเกือบหมดไร่ทุกปี เพราะใช้ยาบำรุงไม่ถูกวิธี’

‘เฮ้ย! แพ้แล้วอย่าพาลสิวะไอ้จามร’

‘ข้าไม่ได้พาล ข้าแค่พูดความจริงโว้ย’

‘พี่อานนท์ พี่กลับไปก่อนนะจ๊ะ’ จิตราบอกกับอานนท์

แต่จามรกลับไม่พอใจภรรยา

‘แม่จิตรา เอ็งจะไปพูดดีกับมันทำไม มันเป็นคู่แข่งของเรานะ’

‘ถึงยังไงเราสองไร่ก็เคยสนิทกันมาก่อนนะจ๊ะ’

‘ก็แค่เคยสนิท แต่ตอนนี้ไม่ใช่’

‘แต่ฉันว่า…’

‘ไม่ต้องพูดอะไรหรอกแม่จิตรา เพราะถึงยังไงข้ากับไอ้อานนท์ก็ไม่มีวันกลับไปเป็นเพื่อนกันได้อีก สิ่งที่เป็นได้คือศัตรูคู่แข่งเท่านั้น’

‘ดี! ดีมาก…พูดแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ข้าชอบว่ะ เอาละ ข้าไม่อยากอยู่ที่ไร่ของเอ็งนานมากไปกว่านี้ ข้าจะประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าต่อแต่นี้ไปเราสองไร่จะเป็นคู่แข่งกันตลอดไปโว้ย’

‘ประกาศแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน’ จามรยิ้มเยาะใส่อีกฝ่าย ‘งั้นเรามาลองแข่งกันดูว่าไร่ส้มของใครจะพัฒนาดีขึ้นกว่ากัน แล้วลูกค้าจะเลือกซื้อส้มของไร่ใครมากกว่ากัน’

‘พวกพี่เล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ หัดมีเหตุผลกันบ้างสิ แข่งกันทำไม แล้วแข่งกันให้ได้อะไรขึ้นมา’ จิตราถามทั้งสอง

‘ข้าตกลงรับคำท้าของเอ็ง อ้อ แล้วเอ็งก็จำไว้เลยว่าเอ็งไม่มีวันชนะข้าได้ คนที่ชนะจะต้องเป็นข้าคนเดียวเท่านั้นโว้ย’ อานนท์บอกอย่างมั่นอกมั่นใจที่สุด

จามรยิ้มมุมปากราวกับเป็นต่อ เขาจ้องตากับอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างท้ากัน และประกาศตัวเป็นศัตรูคู่แข่งอีกด้วย

นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ไร่ส้ม ‘ภาณุพันธ์’ และไร่ส้ม ‘อินทุวารี’ เป็นศัตรูคู่แข่งกันจนถึงปัจจุบัน โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้เลย และยังคงเป็นคู่แข่งกันอีกนานแสนนาน