เหมราช จันทรโยธากุล หรือ เหม วัย 33 ปีหนุ่มโสดที่สาวๆอยากเป็นเจ้าของหัวใจ เขาคือนายใหญ่ของเครือบริษัท HL กรุ้ปเขามีธุกิจมากมายทั้งในและนอกประเทศ สูง184 หน้าตาจัดว่าหล่อไม่แพ้พระเอกซี่รี่ย์เลย นั้นเลยทำให้เขามีสาวๆเขามาวนเวียนไม่ขาด  วราลินหญิงสาววัย 21 ปี สวยน่ารักใครเห็นก็ชอบและเอ็นดู นักศึกษาปีสามตัวเล็กน่าพกพา แต่ภายใต้เสื้อผ้านั้นกลับไม่เล็กตาม ตากลมโต ผมยาวถึงกลางหลัง นิสัยโกรธง่ายหายเร็ว เลยกลายเป็นที่ต้องการของนายใหญ่ตั้งแต่แรกเห็น  "ไอ้เหม น้องรินไปไหนวะกูไม่ค่อยเห็นเลยเดี๋ยวนี้ อย่าบอกว่ามึงกินไปแล้วเลยเขี่ยทิ้งนะมึง" ณภัทรพูดขึ้นเสียงดังเพราะบวกกับความเมาที่มี วราลินและนทีตั้งใจฟังโดยไม่ขยับเขยื้อน "กินห่าอะไร กำลังเข้าได้เข้าเข็มดันได้สติซะก่อน แถมทุกวันนี้ยังหลบหน้ากูอีกต่างหาก ไม่ยอมให้กูเจอหน้าเลย" "แบบนี้ก็แห้วดิวะ" ณภัทรพูดขึ้น "คนอย่างกูไม่ยอมแห้วหรอก ปล่อยให้ตายใจไปก่อนแล้วค่อยตะครุบทีหลัง" "มึงนี่สุดจริง ไม่สงสารเด็กมันเหรอวะ ดูน่ารักดีออกเหมาะเป็นแม่ของลูกจะตาย" เมฆพูดขึ้นบ้าง แต่คำตอบที่ได้ทำเอาวราลินนิ่งอึ้ง "สงสารทำไม ได้ขึ้นเตียงกับกูก็ถือว่าที่สุดของชีวิตแล้ว กูไม่เคยต้องอดทนขนาดนี้มาก่อนเลยนะมึง วันไหนที่กูได้กินจะจัดให้หนักเลย" "บอกกูด้วยนะว่าเด็ดป่าว แต่ถ้ามึงไม่โอก็สงต่อให้กูได้นะมึง" ณภัทรพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ "ต้องรอดูว่าจะเด็ดแค่ไหน แต่ถ้าไม่รอบเดียวจบ" คำพูดเสียดแทงที่เอ่ยออกมาเพราะสนุกปาก และกลัวเสียหน้าของนายใหญ่พ่นออกมาโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนที่เขาพูดถึงอยู่ในห้องด้วย "ไม่คิดว่าน้องรินจะอยู่ในนี้นะครับ" "รินเองก็ไม่คิดว่าจะต้องมาทำงานในห้องนี้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะคะ ที่เข้ามาทำงานวันนี้ทั้งที่เครื่องเสียตั้งแต่เมื่อวาน" วราลินพูดพร้อมกับยิ้มออกมา แต่สายตาเธอกลับจ้องอยู่ที่คนที่นั่งอยู่ตรงกลาง เหมราชมองคนตัวเล็กนิ่ง เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกแบบไหน ทั้งใจหายและกลัวจนสับสนไปหมด "วราลิน เธอ" เหมราชพูดออกมาได้เพียงแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ แต่กลับเป็นวราลินที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเชียบ จนคนฟังนั้นตัวชา "จะถามว่าได้ยินหรือเปล่าใช่ไหมคะ ทุกคำค่ะ แต่ช่างมันเถอะเพราะรินชินกับคำพูดพวกนี้แล้ว รินพักห้องเดียวกับคุณอา ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอคนพูดแบบนี้อยู่แล้ว คุณอาพูดขึ้นเองแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ" "น้องรินอย่าถือสาคนเมาเลยนะ สองคนนี้มันก็พูดสนุกปากไปงั้น ไม่ได้คิดจริงจังหรอก ไอ้เหมมันหวงรินจะตายมันไม่มีทางยกให้ใครหรอก" เมฆาพูดขึ้น วราลินส่งยิ้มให้ก่อนจะตอบกลับไป "รินเข้าใจค่ะว่าคนเมาบางทีก็มักพูดจาไม่คิดออกมา แต่ส่วนมากก็มักพูดตามที่คิดนะคะ รินไม่เก็บมาใส่ใจหรอกค่ะ ถ้าทนไหวรินก็อยู่ต่อแต่ถ้าไม่ไหวก็ไปแค่นั้น" วราลินเอ่ยจับก็หันหน้าไปทางประตู ก่อนจะก้าวเดินออกไป แต่เหมราชก็ส่งเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน "ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่มีทางออกจากที่นี่ได้ ถ้าเธอยังพูดแบบนี้อีกฉันจะไม่ให้อิสระเธอเลย" วราลินหันกลับมายิ้มใส่คนตัวโตพร้อมกับจ้องหน้าไม่หลบตา "ทำไมคะคุณเหมราช คุณจะมัดฉันไว้บนเตียงสนองความใคร่จนอิ่ม แล้วก็โยนให้เพื่อนหรือลูกน้องอย่างที่พูดน่ะเหรอ" เหมราชแทบกระอักเลือดออกมากับคำพูดนี้ เขายืนนิ่งมองหน้าหญิงสาวที่จ้องเขาเขม็งเช่นกัน ต่างกันก็แค่วราลินยกยิ้มที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อน โดยทิ้งให้สามหนุ่มนั่งเงียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน # นิยายเรื่องนี้ถูกสมมุติขึ้นตามจิตนาการของไรท์เท่านั้น ชื่อตัวละครนามสกุล หากตรงกับบุคคลใดขออภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะคะ  # ฝากนิยายแนวที่ไรท์พึ่งแต่งด้วยนะคะ ปกติจะแต่งนิยายจีนโบราณ ฝากติชมคอมเม้นมาบางนะคะ ขอกำลังใจคนละดวงก็ยังดีพอได้มีแรงฮึดสู้  # หวังว่าจะสนุกกับนิยายของไรท์กันนะคะ ปล. ปกของไรท์เองนะคะ