ณ เมืองที่ขนาดไม่ใหญ่แต่ค่อนข้างจะทรงอำนาจในหลาย ๆ ด้าน แต่เดิมนั้นถูกนับเป็นเมืองท่าแห่งการท่องเที่ยว แต่ภายหลังจากที่มีการค้นพบพันธุกรรมพิเศษในเมืองแห่งนี้ ซึ่งเชื่อว่าเป็นสิ่งที่กษัตริย์รุ่นก่อนทิ้งไว้ให้ พวกเขาก็ได้ตั้งตนแยกออกมาจากประเทศที่ปกครองอยู่และสถาปนาเป็น "มหานครทัสเมียร์" มหานครที่ปกครองโดยเชื้อสายกษัตริย์ทัสเมียร์ผู้ที่แฝงด้วยพลังพิเศษตามแต่ที่เชื้อกษัตริย์คนนั้น ๆ จะแสดงออกมา

ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของเมืองนี้ถูกจารึกขึ้นโดยคนทั้งโลก ในยุคที่ดิจิตอลเข้าถึงทุกสิ่งอย่าง เรื่องราวต่าง ๆ ก็ถูกแพร่กระจายออกไปได้ง่ายขึ้น จนกระทั่ง... 

"ราชินีอลิเซียที่ 12 เจ้าคะ"

"เรียกใหม่"

"อ่ะ...ท่านอลิซคะ..."

"ว่ามาจ้ะ"

ใช่แล้ว...เมืองนี้ได้พบเจอกับราชินีที่ขึ้นชื่อว่าเอาแต่ใจที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์แล้ว! อลิซาเบธ อลิเซีย 1 ในธิดาของราชินีรุ่นก่อนผู้ที่ซึ่งไม่ได้มีพลังพิเศษใด ๆ ตามแบบที่เชื้อกษัตริย์ควรได้รับ หากแต่ไม่ใช่ปัญหา เพราะเธอนั้น "เป็นฝาแฝด" แฝดพี่ของเธอยังคงอยู่ในกรอบของตระกูลโดยมาพร้อมกับพลังในการบัญชามหาสมุทรโพ้นทะเล หรือเรียกง่าย ๆ คือความสามารถในการควบคุมน้ำทะเลนั่นเอง ความสามารถนี้เคยมีมาแล้วหากแต่เป็นเพียงควบคุมน้ำในบ่อ เพราะงั้นนี่จึงเป็นอะไรที่หวือหวาและแพร่กระฉ่อนไปทั่วโลกตั้งแต่ครั้นที่พลังของเธอตื่นขึ้นมา 

กลับมาที่อลิเซียก่อน เธอไม่ใช่ผู้ใช้พลังอะไรนั่นหรอก อย่างที่กล่าวไปแล้วว่าเธอคือคนธรรมดาที่ธรรมดาจริงๆ หากจะบอกว่าพลังยังไม่ตื่นคงยาก เพราะนี่มันก็ย่างเข้า 22 ปีแล้ว หากจะบอกว่ามันอาจจะหลับใหลอยู่ในตัวเธอละก็... ให้คิดว่ามันตายไปแล้วก็ได้ หลับบ้าหลับบออะไรจนหล่อนอายุจะย่างเข้าเบญจเพสขนาดนี้!

"ท่านอลิซคะ นักข่าวมาขอพบท่านเอลิซ่าค่ะ"

"อ๋อ แล้ว...อันนี้เกี่ยวกับฉันเหรอ?"

"เอ๊ะ...ก็ราชิ---เอ้ย ท่านอลิซเคยบอกว่าถ้าจะพบท่านเอลิซ่าต้องให้มาแจ้งท่านก่อน...ไม่ใช่เหรอคะ..."

"จำไม่เห็นได้เลยน้า~ งั้นแสดงว่าฉันก็มีสิทธิ์เด็ดขาดในคำตอบใช่ไหมจ๊ะ?"

"ใช่แล้วค่ะ ถ้ายังไงเดี๋ยวดิฉันจะไปบอกให้พวกนักข่าวรอน---"

"ไม่ให้พบจ้ะ"

"ห้ะ..."

"ไม่ให้พบไงจ๊ะ"

"ม-ไม่ปรึกษาท่านเอลิซ่าก่อนเหรอคะ..."

"ไม่จ้ะ ไหนเธอบอกว่าคำตอบของฉันคือเด็ดขาดไง"

"เอ่อ..แต่...."

"ถ้าเกิดเอลิซ่าถูกพวกนักข่าวเห็นบ่อยๆ เดี๋ยวความงามของเธอจะหายไปนะจ๊ะ"

"ทราบแล้วค่ะ! ตามบัญชาท่านอลิซ ดิฉันจะรีบขับไล่พวกเขาไปอย่างเร็วที่สุดเลยค่ะ!"

"ไม่ต้องถึงขั้นใช้ F-18 บินตามไปถล่มนะจ๊ะ ~"

นี่น่าจะเป็นครั้งที่ 13-14 แล้วของเดือนนี้ที่นักข่าวถูกขับไล่ออกไป เอาจริง ๆ ตั้งแต่เธอขึ้นครองราชย์มานักข่าวก็เข้าถึงเมืองนี้ยากมากๆ แค่เข้าเมืองได้โดยไม่โดนทหารไล่ยิงก็นับว่าเป็นโชคมาก ๆ แล้ว แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะปิดกั้นคนนอกหรอกนะ ก็แค่ไม่อยากให้ใครมาจุ้นจ้านกับเรื่องภายในมากกว่า และการกระทำของเธอเช่นนี้แหละที่ทำให้ทั่วทั้งโลกเริ่มหวั่นใจกับพฤติกรรมของเธอรวมไปถึงสิ่งที่เธอพยายามปิดด้วย ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้หรอกนะว่าเธอปิดอะไรไว้ แต่เพราะรู้ถึงพยายามจะทำความเข้าใจกับสิ่งดังกล่าว... 

"ใครจะมองยังไงก็ช่างมันไปสิ... พวกแกดันไม่ยอมมาแสวงหาตอนรุ่นแม่ฉันเอง เพราะงั้นตอนนี้ก็อย่าหวังจะได้มาทำลายเวลาแห่งความสุขของฉันเลย อ้อ~! จริงสิ พวกเธอนักอ่านทั้งหลายเองก็ห้ามทำลายช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันนะจ๊ะ อ๊ะ ๆๆ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าฉันบ้าอำนาจนะ ความสุขของฉันน่ะ...คือยัยนี่ต่างหาก..."

"ก็บอกว่าไม่แต่งไงเล่า! กางเกงอยู่ไหน! เอากางเกงฉันมา!"

"เห็นไหม แค่พูดถึงก็โวยวายเลย"

"ว่าไงนะ! ยัยนั่นสั่งให้ฉันใส่กระโปรงงั้นเหรอ!? หน็อยแน่!....บังอาจนัก"

"ตายจริง ดูท่าจะมีคนเหิมเกริมซะแล้ว งั้น...ไว้เจอกันน้า~"

"มาสักทียัยตัวแสบ! กล้าดียังไ---ว-เหวออออออ ออกไป๊!"

"เบา ๆหน่อยสิจ๊ะ"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!"

นี่เป็น...กิจวัตรที่เหล่า ๆ คนใช้ในวังชินกันมาพักใหญ่ ๆ แล้ว... ในขณะที่ภายนอกมองว่าเอลิซ่าคือภัยคุกคาม แต่ภายในก็รู้แหละ...ว่า ภัยคุกคามที่แท้จริงคือใครกันแน่...