บทที่ 38 เจียงเฉิงขับไล่พี่เลี้ยงออกไป

เมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์กำลังจะตก แต่เจ้าไก่ก็ยังไม่มีความคิดที่จะลุกขึ้นเดิน มันก็ทำให้เจียงหว่านรู้สึกหดหู่มาก

สะใภ้เฉินมาเก็บผักที่แปลง เมื่อเห็นเจียงหว่านกำลังชะเง้อคอมองอะไรบางอย่าง เธอจึงอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“หว่านหว่าน เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ!”

เจียงหว่านหันมองกลับไป "พี่สะใภ้ พี่ดูสิว่าทำไมเจ้าไก่มันถึงไม่ลุกขึ้นเลยล่ะ"

สะใภ้เฉินเหลือบมองแล้วหัวเราะ "ฮ่า ๆ นี่เป็นแม่ไก่แก่ใช่ไหม? ธรรมด๊า แม่ไก่แก่มักขี้เกียจ หงอนไก่ก็ดูไม่แดง บางทีมันอาจจะป่วยก็ได้นะ"

เจียงหว่านเหลือบมองหงอนไก่ หัวเจ้าไก่มีแค่ก้อนเนื้อเล็ก ๆ ซึ่งดูแล้วไม่ได้แดงนัก

“ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี พี่สะใภ้ดูให้หน่อยสิคะว่าเกิดอะไรขึ้น”

สะใภ้เฉินพูดต่อ "ลองหาอาหารดี ๆ ให้ดูสิ ดูว่ามันจะกินไหม"

เจียงหว่านรู้สึกเศร้าโศก "ฉันจะหาของดี ๆ มาให้ได้ยังไงคะ? ตอนนี้อาหารจะกินยังหายากเลย"

สะใภ้เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม "ใครบอกว่าต้องให้อาหารล่ะ? แค่สับพวกผักในแปลงของเธอแล้วให้มันกิน หรือถ้าให้ดีก็เอาแมลงที่เจอในผักให้มันไปด้วยเลยก็ได้"

เจียงหว่านยิ้ม "ตกลงค่ะ ถ้ากินอันนี้ก็พอไหว"

สะใภ้เฉินกล่าวต่อ "แม่ไก่ของเธอแก่แล้ว พอมันดีขึ้น เธอไปขอไข่ไก่ของเหอหยวนหยวนมากกได้ จะได้ฟักไก่ออกมาอีกตัว"

เจียงหว่านไม่สนใจที่จะฟักไก่ เพราะยังไงเธอก็จะจากไปในอีกหกเดือน ดังนั้นการฟักไก่จึงไม่มีประโยชน์

แต่พอนึกอีกทีก็คิดได้ว่า ถ้ามีไก่ตัวน้อยฟักออกมามาก ๆ ก็สามารถเอาไปตุ๋นกินได้

“ตกลงค่ะ ขอบคุณพี่สะใภ้มาก ฉันขอตัวไปเก็บผักก่อนดีกว่า”

เจียงหว่านวิ่งไปที่แปลงผักอย่างมีความสุข ทางสะใภ้เฉินกล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มจากข้างหลัง

“ไม่จำเป็นต้องเป็นผักที่ปลูกหรอก ผักป่าก็ได้เหมือนกัน”

เจียงหว่านโบกมือให้เพื่อตอบรับว่าเข้าใจแล้ว

หลังเก็บผักมา แม่ไก่ก็ยอมกินเข้าไปบ้าง แต่ไม่นานมันก็หยุดกินหลังจากจิกไปได้สองสามคำ

เจียงหว่านจึงเริ่มกังวลอีกรอบ

เฉียวเหลียนเฉิงกลับมา เขาเห็นว่าเจียงหว่านมีสีหน้าหม่นหมอง จึงถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น? คุณทะเลาะกับคนในลานอีกแล้วเหรอ?”

เจียงหว่านส่ายหัว "ฉันไม่มีอารมณ์จะเถียงแล้ว ฉันกังวลเกี่ยวกับไก่ตัวนี้ต่างหาก ทำไมมันถึงไม่ค่อยกินอะไรเลยล่ะ?"

เฉียวเหลียนเฉิงยิ้ม "มันมืดแล้ว ไก่มองไม่เห็น พวกไก่เลยไม่กินอาหารตอนกลางคืนไง"

เจียงหว่านได้ยิน ถึงกับประหลาดใจ "อ่า เป็นอย่างนั้นเหรอ?"

เฉียวเหลียนเฉิงรู้สึกหดหู่ใจมาก "คุณโตมาในชนบทเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"

เจียงหว่านอายจนโกรธ "ไม่รู้แล้วมันแปลกเหรอ? ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้นี่!"

หลังจากพูดแล้ว เธอก็จากไปด้วยความโกรธ

เดิมทีเจียงหว่านจะล้างจานในลาน

แต่พอเดินผ่านประตูบ้านของเจียงเสวี่ยไป เธอก็ได้ยินเสียงโต้เถียงกันจากข้างใน

“พี่เจียง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสร้างปัญหาจริง ๆ นะ ฉันผิดไปแล้ว!” เสียงนั้นเป็นของเยี่ยนจื่อ

และในไม่ช้าเสียงเย็นชาของเจียงเฉิงก็ดังขึ้น "อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ฉันอายุน้อยกว่าเธอ!"

เยี่ยนจื่อรีบตกลง "ได้ ๆ สหายเจียง ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรไปคุยกับเธอเลย ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย จู่ ๆ เธอก็เตะฉัน!"

เจียงเฉิงพูดอย่างเย็นชา "หุบปาก เจียงเสวี่ย เธอมีอะไรจะพูดไหม!"

เจียงเสวี่ยเองก็พูดอย่างเสียใจ "ฉันยังไม่ได้ออกไปข้างนอกเลยนะ แล้วทำไมพี่ต้องโทษฉันทุกอย่างด้วยล่ะ"

เจียงเฉิงแค่นเสียง "แค่ยั่วยุเจียงหว่าน เธอไม่ต้องออกไปเองหรอก"

“เจียงเสวี่ย เธอเป็นน้องสาวของฉัน เธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ? บอกความจริงมา ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเธอกลับไปเดี๋ยวนี้”

เจียงเสวี่ยปฏิเสธที่จะยอมรับ "ฉันไม่ได้ทำ ฉันเปล่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย"

เจียงเฉิงพูดกับเยี่ยนจื่ออีกครั้ง "ถ้าเธอไม่พูด เธอก็เก็บข้าวของแล้วออกไปได้เลย ฉันจะให้เงินห้าสิบเหมาสำหรับที่เธอมาดูแลเจียงเสวี่ยหนึ่งวัน"

เยี่ยนจื่อตื่นตระหนกขึ้นมา "ไม่นะ สหายเจียง อย่า… อย่าไล่ฉันออกไปเลยนะ"

……

เจียงเฉิงแค่นเสียง "ฉันให้เธอดูแลน้องสาวของฉัน ไม่ใช่สร้างเรื่อง ถ้าไม่พูดก็ออกไปซะ!"

เยี่ยนจื่อเงียบไป ก่อนจะตะโกนออกมาทันที "น้องสาวของคุณบอกฉัน เธอบอกว่ามีคนอ้วนผิวดำอยู่ที่นี่ นังหมีอ้วนคนนั้นคือศัตรูของเธอ"

“เธอยังบอกด้วยว่าเธออยากให้ฉันทำให้ผู้หญิงคนนั้นขายหน้า”

“ฉันเองก็คิดว่าในเมื่อผู้หญิงคนนั้นเป็นศัตรูของน้องสาวคุณ น้องสาวของคุณคงจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง ถ้าฉันหยอกล้ออีกฝ่ายสักสองสามคำ”

“ ฉัน… ฉันเองก็เคยเจอคนแบบนี้ในหมู่บ้าน แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะอารมณ์ขนาดนี้ เธอถึงกับเตะฉันเลยนะ!”

เจียงเสวี่ยที่อยู่ข้าง ๆ พลันโมโห "เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เมื่อไหร่กันที่ฉันให้เธอ..."

“พอแล้ว!” เจียงเฉิงโกรธมาก เขาตวาดลั่น จนเจียงเสวี่ยกับเยี่ยนจื่อต้องเงียบปาก

ส่วนเจียงหว่านที่ทนฟังไม่ได้อีกต่อไป เธอรู้อยู่แล้วว่าเป็นเจียงเสวี่ยที่ยุยง ไม่อย่างนั้นคนแปลกหน้าจะมาพูดจาดูถูก และแสดงความเป็นศัตรูกับเธอได้ยังไง

เธอหันศีรษะเพื่อจะจากไป แต่กลับเห็นเฉียวเหลียนเฉิงยืนพิงราวบันไดอยู่ด้านหลัง

เจียงหว่านเมินเขา และกำลังจะเดินผ่านไป

ทว่าเฉียวเหลียนเฉิงกลับคว้าแขนของเธอไว้ หยิบชามในมือมาแล้วลากเธอออกห่างบ้านเจียง

ขณะที่ล้างจานในห้องน้ำชั้นล่าง เฉียวเหลียนเฉิงก็อธิบายให้เจียงวานฟัง

“ผมบอกเจียงเฉิงเอง”

“นายรายงานเหรอ” เจียงหว่านเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

เฉียวเหลียนเฉิงกล่าว "แม้ว่าเราจะหย่าร้างในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่ยังไงตอนนี้คุณก็เป็นภรรยาของผม ผมปล่อยให้คนอื่นรังแกคุณไม่ได้"

“ผู้หญิงคนนั้นมาใหม่ เธอไม่มีเหตุผลจะมาพูดจาหยาบคายกับคุณแบบนั้น แต่เธอกลับมีเจตนาร้าย ผมคิดว่ามันคงเป็นเพราะเจียงเสวี่ย”

“ผมเลยบอกเรื่องนี้กับเจียงเฉิง”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาจึงคิดอยากจะชี้แนะ "เรื่องบางเรื่องก็สามารถแก้ไขได้ด้วยการพูดเพียงประโยคเดียว ทำไมคุณต้องใช้กำลัง?"

เจียงหว่านเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อ "ก็ฉันชอบใช้กำลังนี่ การชกไปที่เนื้อ มันเจ๋งออก!"

ใบหน้าของเฉียวเหลียนเฉิงจริงจังขึ้น "คุณอ้วนขนาดนี้ แต่การเคลื่อนไหวของคุณกลับยืดหยุ่น คุณเคยฝึกมาเหรอ?"

เจียงหว่านส่ายหัว แม้ความจริงแล้วในชีวิตเดิมเธอจะเคยฝึกซานดากับยูโดมาก่อน สาเหตุหลักคือเธอมักจะไปเที่ยวเล่นที่ต่าง ๆ บ่อยครั้ง เพราะตอนนั้นเธอไม่มีแฟน จึงทำได้แค่ฝึกฝนให้ดี เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

เฉียวเหลียนเฉิงกวาดสายตาไปทั่วร่างของหญิงสาว "การฝึกฝนจะช่วยให้คุณลดน้ำหนัก ถ้าคุณต้องการ ผมสามารถสอนคุณได้นะ"

เจียงหว่านประหลาดใจ "นายอยากสอนฉันเหรอ? นายไม่กลัวว่าฉันจะไปใช้กับคนอื่นหรือไง?"

เฉียวเหลียนเฉิงยิ้มอย่างเฉยเมย "ไม่ว่าจะสอนหรือไม่ คุณก็จะสู้อยู่ดี"

ในเวลานี้ เยี่ยนจื่อออกมาจากบ้านโดยมีกระเป๋าอยู่ในอ้อมแขนพลางก่นด่าอย่างโกรธแค้น

“ทำเกินไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่น้องสาวของเขาต้องการให้ฉันไปหาเรื่องผู้หญิงคนนั้น แต่กลับไล่ฉันออกด้วยเหตุผลนี้”

“ถ้าไม่ให้ทำ ก็ไม่ทำสิ ฉันไม่ง้อหรอก!”

เมื่อเดินผ่านเจียงหว่าน เธอก็หยุดมอง ก่อนจะแค่นเสียงใส่แล้วเดินจากไป

เจียงหว่านหัวเราะด้วยความโกรธ "ป่วยทางจิตหรือไง!"

เฉียวเหลียนเฉิงหรี่ตา พลางพูดว่า "โกรธคนอื่นไปทั่วเลยนะ"

“เวลาออกไปข้างนอกคุณต้องระวังไว้ โดยเฉพาะตอนอยู่ในเมือง”

เจียงหว่านสับสน "นายหมายความว่ายังไง?"

เฉียวเหลียนเฉิงกล่าว "เธอคนนั้นเป็นลูกสาวของหัวหน้าหมู่บ้านใกล้ ๆ ตอนที่เจียงเฉิงกำลังหาคน เธอก็อาสามา"

“ดูจากตอนนี้ เธอคงเกลียดคุณเข้าแล้ว ดังนั้น ถ้าคุณไปที่เมือง เธอจะต้องหาทางแก้แค้นแน่นอน คนคนนี้นิสัยใจคอไม่ดีเท่าไหร่”

เจียงหว่านไม่สนใจ อีกฝ่ายไม่ใช่ลูกสาวของนายกเทศมนตรีสักหน่อย

นอกจากนี้เธอเองก็ไม่ใช่คนยอมคน

แต่ตอนนี้เจียงหว่านกังวลเรื่องหนี้หนึ่งร้อยหยวนมากกว่า นี่ก็ผ่านไปครึ่งเดือนได้แล้ว

เธอยังหาเงินไม่ได้สักเฟิน เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมัน เธอก็รู้สึกปวดใจไม่น้อย