ตอนที่ 58 ตามหาคน
หลังจากได้ยินเช่นนี้ แม่ต้าเฉียงพยักหน้าซ้ำไปมาแล้วเอ่ยคำ “ใช่ ๆ แม่สื่อทราบว่าต้องไปยังไง ไม่สิ ฉันต้องไปเหมือนกัน ยัยสารเลวคนนี้ ฉันจะต้องตีให้ตาย!”
เมื่อสวี่ม่ายซุ่ยเห็นเช่นนี้จึงรีบห้ามปรามแม่ต้าเฉียงผู้กำลังบ้าคลั่ง แล้วเอ่ยคำ “พี่สะใภ้ไม่ต้องห่วง ฉันคิดว่าชุ่ยชุ่ยเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก อีกอย่างถ้าพี่ไปด้วย แล้วจะทำยังไงกับเจี้ยนจวินที่ออกตามหาชุ่ยชุ่ยอีกคน?”
“รออยู่ที่นี่ก่อน หากพวกเราหาตัวไม่เจอจริงก็ค่อยไปแล้วกัน”
แม่ต้าเฉียงสงบสติอารมณ์หลังจากได้ยินเช่นนี้ “ใช่ ฉันจะรีบร้อนไม่ได้ รอก่อนก็แล้วกัน” สิ้นคำ เธอก็นึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนจะเอ่ยคำกับสวี่ม่ายซุ่ย “การที่ฉันเรียกเธอมาแบบนี้ มันจะทำให้งานล่าช้าหรือเปล่า?”
สวี่ม่ายซุ่ยเงยหน้ามองเวลาแล้วตอบกลับ “ตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว แค่รีบกลับก่อนที่จะเลิกงานแล้วกัน”
แม่ต้าเฉียงปาดน้ำตาบริเวณหางตาแล้วตอบคำ “รบกวนเธอแล้ว”
หลังจากกล่าวเช่นนั้น ทั้งสองก็โน้มตัวเพื่อรอการติดต่อของหลินเจี้ยนจวินด้วยกัน ยิ่งเวลาผ่านไป ในใจของแม่ต้าเฉียงที่กำลังเฝ้ารอก็ยิ่งกังวล “ม่ายซุ่ย ทำไมเจี้ยนจวินถึงยังไม่ติดต่อกลับมาอีกล่ะ?”
สวี่ม่ายซุ่ย “เขาอาจจะอยู่ระหว่างเดินทางกลับก็ได้ รออีกสักหน่อยเถอะ”
แม่ต้าเฉียง “ได้”
“ถึงเวลาที่เธอต้องกลับแล้วหรือเปล่า?” แม่ต้าเฉียงมองสีหน้าลังเลของสวี่ม่ายซุ่ยก่อนจะถามตามตรง
“อื้ม พี่อยู่ที่นี่คนเดียวได้หรือเปล่า?”
ถึงแม้แม่ต้าเฉียงจะร้อนรุ่มด้วยความกังวล แต่หล่อนก็ยังคงโบกมือแล้วเอ่ยคำ “รีบกลับไปได้แล้ว ไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
สวี่ม่ายซุ่ยลังเลแล้วเอ่ยคำ “ก็ได้ ฉันขอตัวกลับก่อน หากพี่ต้องการอะไรก็ส่งคนมาเรียกได้นะคะ”
แม่ต้าเฉียง “ตกลง”
เมื่อสวี่ม่ายซุ่ยรีบกลับมา มันก็เป็นเวลาเลิกงานพอดี “นักบัญชีสวี่กลับมาแล้ว หากคุณยังไม่กลับมา พวกเราว่าจะออกไปตามหาอยู่พอดี”
สวี่ม่ายซุ่ย “มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านน่ะ ขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา ไว้ฉันจะหาโอกาสเลี้ยงน้ำหวานทีหลัง”
“นักบัญชีสวี่ พวกเรามีกันหลายคน อย่าให้ครอบครัวของคุณต้องถึงคราวถังแตกเลย”
“แม่หลานเฉ่าไม่ต้องห่วง นักบัญชีสวี่เป็นผู้นำกลุ่ม ไม่มีทางที่การเลี้ยงน้ำหวานจะทำให้ครอบครัวถังแตกได้หรอก อีกอย่าง ถ้าคุณดื่มไม่ได้จริงก็แค่เติมน้ำให้มากกว่าน้ำตาลก็พอ”
แม่หลานเฉ่า “ไม่มีทาง ฉันไม่เอาด้วยหรอก”
สวี่ม่ายซุ่ย “ทุกคนไม่ต้องห่วง เมื่อพวกเราบันทึกคะแนนงานแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องน้ำหวานให้เอง รับรองเลยว่ารสชาติจะต้องหวานละมุน”
แม่หลานเฉ่า “นักบัญชีสวี่ยังคงเป็นคนจิตใจกว้างขวางเหมือนเคย”
“ก็ได้ นักบัญชีสวี่ ฉันจัดการงานตรงนี้เสร็จแล้ว คุณช่วยบันทึกคะแนนงานให้หน่อย”
สวี่ม่ายซุ่ย “ได้”
การเก็บข้าวโพดและการตากถั่วลิสงถูกบันทึกไว้ในฐานคะแนนงานปกติ ไม่ใช่งานแยกแต่อย่างใด ผ่านไปสักพัก ทุกคนก็ทำการต่อแถว
หลังจากสวี่ม่ายซุ่ยจดทีละรายการ เธอก็กำลังจะไปเมื่อเห็นหัวหน้าเดินเข้ามาโดยเอามือไพล่หลัง “นักบัญชีสวี่ อย่าเพิ่งรีบไป ฉันมีบางอย่างอยากจะบอกคุณ”
สวี่ม่ายซุ่ยหยุดนิ่งแล้วเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
หัวหน้า “พรุ่งนี้มีการประชุมผู้นำ คุณต้องไปที่นั่น”
สวี่ม่ายซุ่ย “ประชุมแบบไหน? ทำไมฉันต้องไปด้วย?”
หัวหน้า “ถ้าพวกเราไม่ไปได้คงจบสิ้นแน่ น่าจะมีรายการแสดงความเสียใจส่งมาหาพวกเรา คุณไปตรวจสอบดูได้”
“หลานจือเคยไปที่นั่นมาก่อน แต่ตอนนั้นก็ยังไม่เข้าใจ ครั้งนี้คุณลองไปดู”
สวี่ม่ายซุ่ย “ถ้างั้นงานพรุ่งนี้ล่ะ?”
หัวหน้า “คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะบันทึกแทนให้เอง”
สวี่ม่ายซุ่ย “ได้ งั้นพรุ่งนี้ประชุมกี่โมง แล้วประชุมที่ไหน?”
หัวหน้า “แปดโมงเช้า ประชุมที่ศาลากลางจังหวัด”
สวี่ม่ายซุ่ย “ฉันต้องขึ้นฝั่งหรือเปล่า?”
หัวหน้า “อื้ม ทางเมืองน่าจะจัดเตรียมเอาไว้แล้ว หัวหน้าหมู่บ้านทั้งหลายบนเกาะน่าจะไปที่นั่น”
สวี่ม่ายซุ่ย “ได้”
หัวหน้า “ดี คุณกลับไปได้แล้ว”
สวี่ม่ายซุ่ยเก็บสมุดบันทึกแล้วตรงไปที่สมาคมส่งเสริมการค้า หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมดนี้ เธอก็ยังไม่ทราบข่าวคราวของชุ่ยชุ่ย
ด้วยเหตุนี้เธอจึงไปหาหลินเซียวที่กำลังตามหาอยู่กลางทาง “ลูกทำอะไรน่ะ?”
หลินเซียวหอบหายใจก่อนจะคุกเข่าแล้วเอ่ยคำ “แม่ครับ แย่แล้ว คุณอาหาพี่ชุ่ยชุ่ยไม่เจอ ตอนนี้ร้องไห้และอยากขึ้นฝั่งเพื่อออกตามหา”
สวี่ม่ายซุ่ย “หล่อนจะไปตามหาที่ไหน?”
หลินเซียว “ผมไม่รู้ แต่เห็นแม่ต้าเฉียงไปที่กรมทหารเพื่อตามหาพ่อของหล่อน คุณอาจ้าวเลยขอให้ผมติดต่อหาแม่”
สวี่ม่ายซุ่ย “พวกเขากลับกันมาหรือยัง?”
หลินเซียว “อื้ม กำลังกลับ”
หลังจากได้ยินเช่นนี้ สวี่ม่ายซุ่ยจึงพาหลินเซียวไปที่ลานบ้านครอบครัว เมื่อมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขาก็พบพ่อต้าเฉียงกับหลินเจี้ยนเยี่ย
“พวกคุณติดต่อเจี้ยนจวินก่อนจะมาหรือยัง?” สวี่ม่ายซุ่ยถามด้วยความหงุดหงิดทันทีที่เห็นหลินเจี้ยนเยี่ย
หลินเจี้ยนเยี่ย “ติดต่อแล้ว ผมขอให้เขารออยู่ที่บ้านของแม่สื่อ คุณพาพี่สะใภ้กลับมาได้เลย”
สวี่ม่ายซุ่ย “ได้”
เพราะหลินเจี้ยนเยี่ยและพ่อต้าเฉียงไม่เหมือนกับคนอื่น พวกเขาไม่สามารถออกจากเกาะได้หากไม่ได้รับคำสั่ง อีกอย่างบนเกาะก็เกิดความไม่สงบในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำหน้าที่คุ้มกันอยู่ตลอดเวลา
เมื่อกลับมาแล้ว แม่ต้าเฉียงไม่สามารถหยุดร่ำไห้ได้ พ่อต้าเฉียงมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าหมองคล้ำแล้วเอ่ยคำ “เอาละ ไม่ต้องร้องแล้ว เดี๋ยวคุณกับน้องสะใภ้ขึ้นฝั่งไปตามหาก่อน ถ้ายังตามหาไม่เจอจริงค่อยว่ากันทีหลัง”
แม่ต้าเฉียง “ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว จะไปมีเรือได้ยังไง”
พ่อต้าเฉียง “ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนพาไปส่งที่นั่นเอง” หลังจากเอ่ยคำจบ เขาก็เดินไปหาสวี่ม่ายซุ่ย “น้องสะใภ้ การเดินทางครั้งนี้คงลำบากเธอแล้ว พี่สะใภ้ก็ไม่รู้เรื่องอะไร ถ้าเธอพบชุ่ยชุ่ยก็ติดต่อหาพวกเราด้วย”
สวี่ม่ายซุ่ย “ได้”
เพราะเป็นเรื่องเร่งด่วนที่จะตามหาคน สวี่ม่ายซุ่ยชำเลืองมองหลินเจี้ยนเยี่ยแล้วรีบบอกกล่าวสองสามคำก่อนจะจากไปพร้อมกับพ่อต้าเฉียง
หลินเจี้ยนเยี่ย “ขากลับก็ระวังด้วย หากต้องการอะไรก็บอกเจี้ยนจวินได้เลย”
สวี่ม่ายซุ่ย “อื้ม คุณดูแลลูกสองคนที่บ้าน อย่าให้พวกเขาออกไปเที่ยวตอนกลางค่ำกลางคืน” หลังจากกล่าวเช่นนี้ เธอก็เดินห่างออกไปหลายเมตร
ตอนนี้ไม่มีเรืออยู่บนเกาะ ดังนั้นทั้งสองคนจึงอาศัยเรือกองทัพพาออกไป ทันทีที่ถึงชายฝั่ง แม่ต้าเฉียงก็เริ่มเสียสติ “ม่ายซุ่ย พวกเราจะตามหาในสถานที่กว้างใหญ่เช่นนี้ได้ยังไง!”
สวี่ม่ายซุ่ย “ไม่ต้องห่วง ไปบ้านของแม่สื่อก่อน พี่จำทางไปที่นั่นได้ใช่หรือเปล่า?”
แม่ต้าเฉียง “จำได้ ๆ”
สวี่ม่ายซุ่ย “งั้นก็รีบไปกันเถอะ”
เนื่องจากเป็นระยะทางไกลพอสมควร ทั้งสองจึงต้องขึ้นรถประจำทาง ระหว่างอยู่ในรถ สวี่ม่ายซุ่ยกับแม่ต้าเฉียงต่างมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยเกรงว่าจะคลาดสายตาจากชุ่ยชุ่ย
ผลที่ได้ พวกเขากลับไม่พบใครจนกระทั่งมาถึง “พี่สะใภ้?”
หลินเจี้ยนจวินรออยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านก่อนแล้ว เมื่อเห็นคนเข้ามาจึงทำการโบกมือแล้วตะโกนเรียกทันที
สวี่ม่ายซุ่ยรีบเข้ามาทักทาย “เจี้ยนจวิน ยังหาตัวชุ่ยชุ่ยไม่เจอเหรอ?”
หลินเจี้ยนจวินส่ายหน้า “ยังเลย”
สวี่ม่ายซุ่ย “นายได้ถามแม่สื่อหรือยัง? ว่าชุ่ยชุ่ยไปที่นั่นหรือเปล่า?”
เจี้ยนจวิน “ฉันถามแล้ว แต่พวกเขาบอกว่าไม่มีใครมา”
สวี่ม่ายซุ่ย “หล่อนจะไปไหนได้ถ้าไม่ใช่ที่นี่?”
“พี่สะใภ้ ชุ่ยชุ่ยรู้ตำแหน่งบ้านของเจี้ยนจวินหรือเปล่า เป็นไปได้ไหมว่าหล่อนจะไปหาเขา”
แม่ต้าเฉียง “หล่อนไม่เคยไปที่นั่น แล้วจะไปรู้ได้ยังไง”
สวี่ม่ายซุ่ย “แค่เพราะไม่เคยไปที่นั่นมันไม่ได้หมายความว่าไม่รู้ที่อยู่ไม่ใช่หรือไง”
แม่ต้าเฉียงพยักหน้าประชด “งั้นก็คงจะรู้แหละ”
……………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
บ้านแม่สื่อก็ไม่อยู่ด้วย จะไปตามหาที่ไหนได้ล่ะทีนี้ ขอให้เจอตัวเร็ว ๆ นะ
ชิวเฟิง
0 ความคิดเห็น